WpisyPrzed paroma dniami, w drodze miedzy jednym pacjentem i następnym, odkryłam u nas nową restaurację – dania polsko-niemieckie. Oh…
Więc wyruszyliśmy wczoraj wieczorem z przyjaciółmi na podbój. Ciekawość i apetyt w kieszeni. Lokal znany nam, odrestaurowany stary budynek, już wcześniej dobra restauracja, czasem jedliśmy. Potem amerykańska, nigdy nie byliśmy.
Wczoraj: z głośników przywitał nas młody i piękny Krajewski – ach, nostalgia nas ogarnęła, wspomnienia z młodości, teksty od razu się przypomniały. Czerwone Gitary i Krawczyk umilali nam cały wieczór. Nasi znajomi dobrze się bawili patrząc na nas, z pobłażaniem i zrozumieniem – też to uczucie wspomnień znają, tylko muzykę mieli inna.
Dawny styl lokalu został utrzymany, prawie. Czysto. Na ścianie zawieszony szerokoekranowy telewizor LCD, dla jakiego programu? Okna zdobią udrapowane, trochę za kolorowe firanki. Stoły pokryte jednorazowymi obrusami – nie szkodzi, takie często się tu widzi, u nas w domu na imprezy też zawsze takie mamy – ale tu leżały te najzwyklejsze, najtańsze, papier z adamaszkowym wzorem. Co tam, folklor! Miła pani przyjęła nasze zamówienie, chętnie mówiła z nami po polsku. Karta skromna, nie pokryła naszych apetytów na polską kuchnię. Żywiec był oczywiście – chociaż w półlitrowych szklankach do piwa drożdżowego, co tam – tez smakowało!
Flaczki -super, pierogi, niestety tylko ruskie, ale bardzo smaczne. Koleżanka zamówiła bigos (znany jej z mojej kuchni) – mała czy duża porcja? a co jest co? 200 i 400 gramów – eee? – koleżanka była tą informacją podirytowana, ale rozwiązaliśmy problem, wspólnie z miła panią. Jednak mój bigos jest lepszy.
Prosiliśmy o lekkie wyciszenie „Dozwolone od lat 18”, bo trudno było rozmawiać i też nie chcieliśmy „Anny Marii” przekrzykiwać.
Jurek już dawno „tak źle nie jadł”. Napalił się na de-volaille i mały wybór w karcie nie podpadł jego gustowi – kto Jurka zna, bigos? flaki? skwarki? Miła pani zrobiła mu polskiego sznycla, ale chyba smażonego dietetycznie i bez tłuszczu (może myślała, że ma dość własnego?) i dużo frytek, które z talerza parę razy spadły, ale nie szkodzi, bo obrus był jeszcze dziewiczy, wiec można było podnieść. Pani donosiła pojedyncze dania na tacy – widok nieznany w naszych lokalach. Ostatnia potrawa jeszcze nie dotarła do nas, a już stały cztery desery, kolorowa galaretka, gratis.
Krawczyk znów głośno (!) pytał „Cóż wiemy o miłości?”, ale my już byliśmy najedzeni i chcieliśmy rachuneczek, wiec podśpiewalismy jeszcze parę zwrotek i poszliśmy. Miła pani życzyła nam miłego wieczoru i wyraziła życzenie znów nas kiedyś ugościć.
W sumie był to jednak udany wieczór, jak zawsze, z naszymi przyjaciółmi. Zakończyliśmy go u nas na tarasie. Pasowała by tu Palace Vodka, albo Gorzka Żołądkowa. Ale ja zrobiłam Caipirinha, to też uskrzydla, i to jak!
No i ? Oczekiwaliśmy eleganckiej restauracji z dobrą polską kuchnią, jak to znamy z kraju. Zastaliśmy miły lokal, w stylu przydrożnej okazji by zjeść dobrze i szybko”domowe obiady”. Nie wiem kiedy będziemy znów delektować ten lokal, ale na pewno zajrzymy kiedyś, z ciekawości, nawet dla samej muzyki. To jest balans na kancie. Wyższa kultura serwowania i obsługi, poprawki dekoracji, bogatszy jadłospis, Maryla Rodowicz dyskretnie! w tle – i mamy w Heppenheim mały, dobry, polski lokal. Albo będzie knajpa, punkt spotkań Polaków „z dala od ojczyzny”, żywiec, bigos i „Tupot białych mew”…
Dziś, jak to piszę, leci „Jedno jest życie” i inne skarby naszej młodości… Ach….
Jutro Jurek robi de-Volaille, Kora i Christian przyjdą na obiad i pościmy sobie „Anne Marie”… No i fajnie.
Beata
Beata • 
22:15 • 
) i tego wszystkiego, czego oni też sobie życzą.
