Kilka dni temu pisałam o sekundach, które zmieniają nasze losy.

Dziś jechaliśmy do mojej starej cioci, której nie idzie już najlepiej. 150km przed nami, dobry humor, apetyt na kawę i świeże ciasto. Niestety zajechaliśmy niedaleko. Już po 30 km na autostradzie usłyszeliśmy dziwny ton, pierwsza myśl: to powłoka jezdni. Ale po paru sekundach, bez słów wiedzieliśmy, to jest coś innego. Jurek zjechał od razu na bok „opona”, ja otworzyłam drzwi, jedno spojrzenie „tak, przednia”. Dziwne, że nie czuliśmy nawet żadnego szarpnięcia, ściągania, nic. Tak, jak powiedział trener na kursie bezpiecznej jazdy, który zrobiłam rok temu, „w większości takich wypadków nic się nie dzieje, bo pozostałe trzy koła trzymają kierunek” (Jurek ma dwa takie kursy zrobione, wyższego stopnia). Zachowując spokój, bez wielu słów, pracowaliśmy jak dobry team. Znak ustawić, kamizelki ubrać, lewar, koło rezerwowe, wymiana itd. Wizytę odmówiliśmy, bo na tym cienkim awaryjnym kole nie można 300km ryzykować.

Jesteśmy spokojni, ale myśli chodzą po głowie. Nie jesteśmy typami, żeby teraz siedzieć i myśleć, co by się mogło stać, bo tu fantazja nie zna granic. Ale wiemy, że mieliśmy szczęście. Nie jechaliśmy za szybko, poniżej 150; nie było dużego ruchu; niedziela, więc nie było ciężarówek, które napawają strachem, jak się stoi na poboczu; nie padało; nie byliśmy w pośpiechu, nie jechaliśmy do samolotu, który nie czeka. Teraz warsztat i nieplanowany wydatek – wolałabym to wydać na urlopie. Ale… kto wie, na co to dobre, tak widocznie miało być.

Do cioci pojadę teraz sama we wtorek. Mamy nadzieję, że będziemy dziś dobrze spać.

*** Mieć szczęście, oznacza również nie mieć nieszczęścia. Tak często się o tym zapomina. (Anita) ***