Wigilia minęła. Spędziliśmy ją trochę według polskich tradycji, tak jak to znamy z dzieciństwa.  Trochę zmian doszło przez nasze lata życia tutaj.
Nie ma tu opłatka, ale dostajemy go zawsze pocztą od rodziny i przyjaciół z Polski.  Tak i w tym roku go nie zabrakło. Zdarzyło się w ciągu lat, że nie mieliśmy opłatka, więc podzieliliśmy się symbolicznie chlebem. Dla nas opłatek ma mniej znaczenie religijne, jak głęboką tradycję więzi rodzinnej i symbol miłości miedzy nami.
Tradycyjnie nakrywamy również dodatkowe miejsce. Chociaż sama nie wiem, od kiedy to robię. W wielu domach polskich stawia się to nakrycie dla nieoczekiwanego gościa, ale bądźmy szczerzy: gdyby do drzwi zapukał zmarznięty wędrownik, nie całkiem świeżo pachnący, ale szukający w Wigilię przytułku – czy dostałby to nakrycie przy naszym czystym, udekorowanym stole, miedzy nami, ładnie ubranymi, chcącymi być w najbliższym gronie? Ja nie wiem. A Ty? Tu możemy się zadumać nad opowiadaniem wigilijnym na Jurka blogu.
Od kilku lat stawiam przed domem paląca się świecę. Jest to dla mnie mój osobisty symbol, że może kiedyś to światło ściągnie dobrego ducha do nas. Boli mnie, że nie mogę nic zmienić, kiedy w tym świątecznym radosnym nastroju, zamiga smutek w oczach dwojga ludzi, których bardzo kocham. W tym miejscu, dziękuję pewnym osobom za serdeczne (mimo, że tajne) słowa otuchy i pocieszenia. Chociaż niejedne nas nieoczekiwanie i bardzo zaskoczyły… Dziękujemy. (więcej…)