Dni, których nie znamy… przynoszą czasem niespodzianki. Taką zrobił mi Jurek i kupił mi nowy monitor. Zamiast poprzedniego 15″ ze spadku po córce, mam teraz przed sobą kino! 22″, format 16:10.
Aż radość odkrywać jego możliwości.
Ale nie tylko ten piękny monitor jest tą niespodzianką. Najbardziej ucieszyło mnie, że Jurek mi w ten sposób wykazał swoje uznanie, że „zasłużyłam sobie” na takie polepszenie, bo sporo już się nauczyłam i praca przy komputerze sprawia mi coraz więcej przyjemności. I kto wie, może się jeszcze nauczę rożnych funkcji i działań, które mi już teraz niektóre osoby przypisują, co mi bardzo schlebia.
Komputer to taka wielka, mądra niewiadoma. Jurek, dla którego nie ma w tej dziedzinie już tajemnic, jest czasem niecierpliwym nauczycielem, a ja trudną uczennicą. Dla niego wszystko jest logiczne, a ja tu żadnej logiki nie widzę. Ale w porównaniu do regału z książkami, to nauczyłam się już kartkować książki, przestawiać je z jednego na drugi regał, wyrywam kartki z jednej i wklejam do drugiej, oglądam obrazki i dopisuje sobie informacje, uzupełniam niepełne kartki, wchodzę coraz głębiej miedzy regały starając się ich nie przewrócić i znajduje (przeważnie) wyjście spowrotem z tego labiryntu. A jak mnie zdolności zawiodą, to mam swoją metodę:

„Jureeeek!!!”.
„No i co zrobiłaś?”
„Ja? Nic! Samo się zrobiło”.
Podobno na komputerze nic się samo nie robi, bo komputer jest tylko taki mądry jak jego operator.
No…

*** Człowiek uczy się przez całe życie, z wyjątkiem lat szkolnych (anonim) ***

Pisałam przed rokiem, w maju 07 na blogu „chciałbym wam coś opowiedzieć” o polskim lokalu „Nyska”.
Nie pomyliliśmy się w naszym odczuciu. A szkoda.
Lokal – knajpa nie podniosła niestety swego stylu, a raczej omsknęła się na dól.
Zamiast oczekiwanych przez panią szefową bankowców i urzędników na obiadek (dlaczego by pan urzędnik miał w swojej krótkiej przerwie na bigosik na drugi koniec miasta jechać?), schodzili się pracujący w Heppenheim Polacy, wypili Żywca, zjedli pierożki i pośpiewali codziennie karaoke. Dla wielu było to miejsce spotkania się miedzy „swoimi” i każdy znalazł sobie swoją odpowiednią grupkę.
Przez moją pracę mam kontakt do wielu Polek pracujących tu „na opiece”. Niejednej nowej nawet dałam typ o tej knajpce, może spotka tam inne, pozna kogoś, z kim może swobodnie porozmawiać, na swoje tematy.
Często się śmiałyśmy razem, jak mi w zabawny sposób opowiadały różne wydarzenia i przeżycia, własne i obserwowane, poszukiwanie i znajdowanie okazji na rozmowę i inne przyjemności, występy muzyczne gości i pani szefowej. No, samo życie, ludzie o wspólnym mianowniku, daleko od domu, od rodziny, obcy, przeważnie bez znajomości języka.
Niestety nie starczyło tych gości, żeby się utrzymać dłużej niż rok.
A dużo innych nie było, bo styl nie odpowiadał.
Szkoda. Wielka szkoda. Lokal jest duży, dwupiętrowy. Polska kuchnia jest bardzo smaczna i urozmaicona, kultura w dobrych restauracjach wysoka. Odpowiednia mieszanka tych komponentów stworzyła by na pewno dobrą restaurację. I Heppenheim miałby rzadkość na całą okolicę – polską restaurację!! A my byśmy sobie czasem poszli na dobrą kolację, z przyjaciółmi, albo sami. I niechby nam Czerwone Gitary w tle (tylko!) dyskretnie towarzyszyły.
Zobaczymy, kto nowy zajmie te pomieszczenia.

*** Kto lubi jeść dobrze, może z głodu umrzeć. (Konfucjusz) ***

– żebym nie musiała więcej mieszać się na Jurka blogu, otworzył mi nowy. Będę tu sobie i Wam pisała, co mi czasem ochota i pomysł przyniesie.
Na początek zabrałam sobie od Jurka piosenkę otwierającą mój blog.

[flashvideo filename=https://jarmusz.pl/beata/audio/mg-dknz.flv /]

*** Kiedy przyjdą dni deszczowe, naucz się przechodzić między kroplami. ***